جنگ مشروع در راه خدا و عنوان يكي از ابواب فقه اسلامي
جِهاد واژهاي عربي است از ريشه {ج ه د} به معناي مشقت، تلاش، مبالغه در كار به نهايت چيزي رسيدن و توانايي (خليل بن احمد؛ ابنسكيت؛ جوهري؛ ابناثير، ذيل «جهد»). مهمترين مفهوم اصطلاحي اين واژه در متون ديني، همانند كاربرد عام آن، گونهاي خاص از تلاش است يعني مبارزه كردن در راه خدا با جان، مال و دارايي هاي ديگر خود با هدف گسترش اسلام يا دفاع از آن. (رجوع كنيد به ابنعابدين، ج3، ص217؛ هيكل، ج1، ص44)
در متون ديني، علاوه بر اين معناي خاص و اصطلاحي، جهاد به مفهوم لغوي و عام خود نيز بسيار بكار رفته است، مانند كاربرد تعبير «جهاد اكبر» درباره مجاهدت و تلاش نفس در برابر شيطان و هواي نفس (رجوع كنيد به حر عاملي، ج15، ص161؛ نجفي، ج21، ص350؛ نيز رجوع كنيد به جهادنفس) در احاديث برخي از كارها به مثابه جهاد شمرده شدهاند كه ظاهراً براي ارج نهادن به اين كارها بوده است مانند امر به معروف و نهي از منكر، سخن گفتن به عدالت در برابر سلطان ستمگر، تلاش مرد براي زنده كردن سنتي نيكو در جامعه، خوب شوهرداري كردن زن و تلاش مرد براي كسب روزي حلال براي خانواده. (رجوع كنيد به كليني، ج4، ص259، ج5، ص910، 12، 60، 88؛ مناوي، ج3، ص366؛ حر عاملي، ج16، ص34؛ هيكل، ج1، ص4647، 109110)
چون حكم جهاد در مدينه تشريع شده، واژه جهاد و مشتقات آن در آيات مكي در معناي عام و لغوي آن بهكار رفته است. (براي نمونه رجوع كنيد به سوره عنكبوت: 6، 8، 69؛ سوره لقمان:15)
نخستين آيه راجع به تشريع جهاد به جهاد دفاعي اختصاص دارد كه در سال اول هجري نازل شد و به مسلمانان اجازه داد كه در برابر هجوم مشركان به دفاع از خود بپردازند. (رجوع كنيد به سوره حج: 39، 40؛ نيز رجوع كنيد به واحدي نيشابوري، ص208؛ طباطبائي، ذيل آيات)